film jest poruszający (choc jak to zwykle bywa w kinie amrykanskim zbyt ckliwy), jak już wiele osób napisało, pokazuje sytuacje od strony zwykłych japońskich żołnierzy, którzy nie chcieli walczyc i umierać, mieli swoje rodziny i plany. Pokazuje znane nam zasady wynikające z kodeksu bushido, że najwieksza hańba jest przegrać i dać się pojmac, stąd albo samobójstwa, albo samobójcze ataki, jako ze najwieksza chwala jest smierc dla cesarza. Jednak uwazam, ze takie filmy są szkodliwe, budzą współczucie dla narodu, który sam wywołał wojnę z USA i sam też nieludzko traktował jeńców, ta scena jak go opatruja wypacza historie (sa realcje zolnierzy ktorzy mowia o torturowanach Amerykanach na wyspie). Może jest ze mną coś nie tak, ale trudno mi się litować nad nimi (tak samo jak nad Niemcami) szczególnie wiedzac, jak okrutni to byli ludzie (cos moga o tym powiedziec Chinczycy). Zastanawiam się co muszą czuć oglądając ten film potomkowie amerykańskich żołnierzy, którzy polegli w tych walkach lub zostali po nich kalekami. Tak że jeśli chodzi o walor zrozumienia motywów działania japońskich żołnierzy film jest OK (chociaż chyba jest to powszechna wiedzą) jednak to, że mamy się nad nimi litować jest wręcz niesmaczne. Kto sieje wiatr, ten zbiera burzę.